Dyscalculie is een leerstoornis die ontstaat als gevolg van stoornissen in de cognitieve (het kunnen omgaan met de verwerking van informatie en kennis) ontwikkeling van het kind. Dit houdt het verwerken, organiseren, bewaren en weer ophalen van informatie in de hersenen in. Stoornissen in de cognitieve ontwikkeling kunnen het gevolg van een hersenbeschadiging of erfelijk van aard zijn. Daarnaast kunnen stoornissen optreden bij ernstige didactische en pedagogische verwaarlozing.

Wil men van dyscalculie bij een kind spreken dan moet er sprake zijn van een (ruime)achterstand in rekenen in vergelijking met leeftijdgenoten. Daarnaast moeten er geen andere stoornissen en geen gestoorde ruimtelijke ontwikkeling aanwezig zijn. De aanwezigheid van een stoornis en of een afwijking in de ruimtelijke ontwikkeling kunnen ook als oorzaak functioneren voor het voorkomen van rekenproblemen bij het kind. In zo’n geval spreekt men van secundaire leerstoornissen.

Men spreekt vaak ook van dyscalculie als leerlingen blijvende en opvallende moeilijkheden hebben met rekenvaardigheden en wiskunde en dit ondanks een normale intelligentie. Deze leerlingen kunnen moeilijkheden hebben met het begrijpen van de wiskunde, maar de moeilijkheden kunnen zich ook uiten in opvallend veel rekenfouten zonder gemis aan begrip. Deze term (dyscalculie) is minder bekend dan dyslexie. De letterlijke betekenis is: ‘slecht kunnen rekenen’. Als een kind niet goed kan rekenen heeft dat in de basisschool minder consequenties dan als er met lezen iets aan de hand is, omdat rekenen een veel kleinere rol speelt bij de andere vakken.

Waarmee kunnen problemen met rekenen zoal te maken hebben?

• • • Een kind kan over zwakke intellectuele mogelijkheden beschikken, wat zichtbaar wordt bij alle leergebieden
    • Er kan sprake zijn van een leesprobleem, waardoor leessommen extra moeite kosten (redactiesommen)
    • Er kunnen problemen zijn met de rekenmethode en soms ook met het lesgeven; Dan ligt het aan het onderwijs

Als de oorzaak niet in het bovenstaande ligt, dan moeten we kijken hoe het kind zich de basisvaardigheden eigen maakt:

Vaak is de instructie niet voldoende en is verlengde instructie nodig. Anders beginnen ze zo maar aan een som, of komen in tegendeel juist niet tot werken. Pas als deze problemen bij een goede begeleiding na 6 maanden van intensief werken hardnekkig blijken te zijn, zouden we van kenmerken van dyscalculie kunnen spreken.

Er zijn ook kinderen die qua intelligentie een bepaald profiel laten zien. Deze kinderen ontwikkelen de praktisch intelligentie een stuk minder snel dan de taalgebonden intelligentie. Vaak spreekt men dan van een performale leerstoornis (Non-verbal Language Disorder).

Om erachter te komen of er bij uw kind sprake is van dyscalculie of een andere niet-taalgebonden leerstoornis is een gespecialiseerd onderzoek noodzakelijk.